En ja hoor, vandaag was het zo ver: Er Dan verscheen halverwege de ochtend ineens aan het firmament. Nu ja, hij kwam het plein bij het weeshuis oprennen. Meneer is nog net zo groot (of klein) als vorig jaar en nog net zo’n belhamel. Pietje Bell is er niets bij. Met maar liefst zeven kinderen in de bakfiets vertrok ik naar het park. Dat was zwaar fietsen. Heel zwaar. Pas op de terugweg kwam ik er achter dat dat niets te maken had met het gewicht van de kinderen, maar met het feit dat ik de hele weg de rem er nog op had staan. Foutje, bedankt.
De tweede verrassing volgde bij terugkomst: Xiao Ai is terug uit Beijing! Dat is het meisje dat vorig jaar nog met twee klompvoetjes rondkroop. Ze is vandaag terug gekomen van twee weken in Beijing. Ze is aan beide voeten geopereerd. Binnen een minuut had ik stiften in mijn handen om het gips op haar twee beentjes onder te kliederen met bloemetjes en beterschapswensen. Ze lijkt nergens last van te hebben, behalve dan van het feit dat ze niet rond kan rennen de komende acht weken. Elke twee weken moet ze terug naar Beijing om nieuw gips te laten zetten.
En tja, nu willen jullie natuurlijk de foto’s van Er Dan en Xiao Ai zien. Maar we hebben geen internet meer in de oogkliniek, dus het is wat lastig om ze te uploaden. Dat wordt of later vandaag, of morgenochtend pas. Maar wees gerust, ze komen eraan.
Verder is het hier prachtig weer. Graadje of 24 overdag, ‘s avonds iets koeler. En ik heb net drie kwartier met Danny aan de telefoon gehangen. Dat is 1 van de mensen uit de groep van vorig jaar. Danny zit momenteel in Xian, waar hij sinds vijf weken Engelse les geeft op een universiteit. Het niveau van de studenten is volgens hem dat van 3 VWO. Ook mocht hij de bureaucratie in China gisteren maar weer eens voluit meemaken: om zijn werkvergunning te verlengen was hij de hele dag bezig om van rij naar rij te hoppen en er werd zelfs bloed van hem afgetapt en een rontgenfoto gemaakt!
Bureaucratie viel ook mij ten deel vanmorgen. Ik moest treinkaartjes kopen. Herman en Remco willen 9 april nog naar Xian en ik ga pas op 11 april weer terug naar Beijing, om vandaaruit op 13 april weer naar Nederland te vliegen. Treinkaartjes kopen klinkt makkelijk, maar vergis je niet. De verkoop begint standaard 3 of 5 dagen van tevoren. Eerder kopen kan niet, reserveren al helemaal niet. Dus moest ik vanmorgen om 8 uur in de rij gaan staan om kaartjes te kopen. Maar helaas, alle plaatsen waren al uitverkocht. Dat was de eerste melding. Direct daarna werd ons gezegd dat we naar een ander loket moesten. Dat ging echter pas twintig minuten later open. Eenmaal daar werd er weer gemeld: uitverkocht. Maar 30 seconden later kregen we ineens alsnog een paar papiertjes in onze handen gedrukt, die we in… weer een andere rij moesten inleveren om daarna te betalen. Dus anderhalf uur verder had ik pas treinkaartjes. 🙂
Het systeem met treinkaartjes hier is op zijn zachtst gezegd inefficient. Dat het niet mogelijk is om te reserveren, is lastig. Dat ze geen gebruik maken van een computersysteem dat gebruik maakt van een centrale database, is een probleem. Maar het grappigste is nog wel dat elk treinstation een vooraf bepaald aantal kaartjes toegewezen krijgt. Houma heeft standaard 0 soft bed plaatsen beschikbaar naar Houma. Ook al zijn die plaatsen elders nog niet verkocht! Dus moet ik genoegen nemen met een hardbed. Nu ben ik dat wel gewend hier, maar het blijft raar. Maar klagen doe ik niet, ik ben al lang blij dat het gelukt is om kaartjes te boeken. Wo qu nar Beijing! Wo shi kuai le! 🙂