De laatste Drie films die ik op het IFFR zag waren Un Beau Matin, A Guide To Recognizing Your Saints en Dixie Chicks: Shut up and sing. Nu ja, dat is niet helemaal waar. Ook al was de eerste film om 16:00 uur ‘s middags, vanaf de eerste minuut dutte ik al weg. Ik zag dus niet heel veel van die film, maar ik geloof niet dat ik iets gemist heb. Er vertrokken regelmatig mensen uit de zaal, omdat het kleutergehalte iets te hoog was. Het was vast allemaal kunstzinnig bedoelt, het Peter en de Wolf verhaal geacteerd door de hele familie van de regisseur, maar zo kwam het dus niet over.
Maar dan A Guide To Recognizing Your Saints. Wat een geweldige film was dat! Het verhaal gaat over het leven van Dito in de New Yorkse suburbs rond de jaren ’80. In een wijk waar de spanningen tussen Puerto Ricanen, zwarten, Hispanics en blanken voortdurend hoog oplopen probeert Dito iets van zijn leven te maken. Zijn vrienden helpen daar niet altijd even goed in mee, maar dat komt ook vaak door de omstandigheden. Het aantal tragische gebeurtenissen in hele korte tijd is ongelooflijk. Je ziet ze allemaal aankomen, maar ze lijken onvermijdelijk. Een ontsnappingspoging naar een ander leven in Californie lukt niet op tijd. De acteerprestaties zijn fantastisch, en de regie is heel goed. Ik mag hopen dat deze film ook in de gewone roulatie komt.
De laatste film was Dixie Chicks: Shut up and sing. En ook dat was een topper. Niet voor niets dat de film door het publiek van het IFFR op plek 3 was gezet van beste films. Weet u nog: Op de vooravond van de nieuwe oorlog tegen Irak traden de Dixie Chicks, een Amerikaanse countryband bestaande uit drie vrouwen op in Londen. Zangeres Natalie zei tijdens de show: ‘I am ashamed that the president of the USA is from Texas’. Binnen no time ging die quote de hele wereld over. De wereld van de Dixie Chicks stond op zijn kop. Bijna geen enkel radiostation in Amerika wilde ze nog draaien. De cd-verkopen kelderden. Er kwamen doodsbedreigingen. De film, of beter gezegd documentaire, begint bij het moment van de quote (waar ook beelden van zijn) en eindigt ergens vorig jaar. De gehele periode zijn de Chicks door een cameraman gevolgd. Die heeft waanzinnige momenten vastgelegd. Alle belangrijke beslissingen, momenten en uitspraken heeft hij vastgelegd. Dat levert een fascinerend verhaal op, waarin je helemaal mee wordt gezogen in de wervelwind die die ene uitspraak tot gevolg had.
En het is soms ook hilarisch: Een tegenstander van de Dixie Chicks die zegt dat je uiteraard vrijheid van meningsuiting mag hebben, maar niet in het buitenland en ook niet publiekelijk. Ik viel bijna van mijn stoel van het lachen. Ook de scene waarin een echt conservatieve countr-artiest, Toby Keith, de Chicks aanvalt, waarop de Chicks in hun eerstvolgende optreden met een shirt met de tekst F.U.T.K. het podium opkomen is geweldig. Nog leuker wordt het als de tegenstanders met shirts naar een concert komen met de tekst: F.U.D.C., waarop Natalie zegt dat ze overweegt om aan de zaal te vragen: ‘What do you have against Dick Cheney?’ Meer zal ik niet weggeven, je moet deze film gewoon zien.
En zo wil ik nu dus ook gewoon alle films die in de top 30 van het IFFR zijn geeindigd zien. Ik ben erg benieuwd, heb er nu 4 of 5 uit die top gezien die ik erg goed vond, dus hoe is de rest? En volgend jaar wil ik absoluut veel meer films zien. Ik dacht van tevoren dat 8 veel was, maar eerlijk gezegd: het is niks. 🙂