Maandag had ik weer dienst in het weeshuis. Ik besloot om samen met Er Dan en Jun Jun een tochtje door de stad te gaan maken. Met de taxi reden we het centrum in. Beide jongetjes keken hun ogen uit. Ze waren doodstil, overdonderd door deze plotselinge reis met die buitenlandse mevrouw. Maar ik zag aan hun gezichten ook dat ze gefascineerd waren door het uitzicht. In de stad wilde ik even pinnen, maar de automaat was stuk (de enige in de hele stad waar we kunnen pinnen). Op weg naar de uitgang kwamen we de beveiligingsmensen tegen die net het geld van de bank op kwamen halen. Bewapend met een mitrailleur liepen ze op ons af. Gezellige boel, dacht ik, en we stapten snel een gemotoriseerde fietstaxi in om terug te rijden naar het weeshuis.

Daar kwam ik net op tijd aan om de drie oudere meisjes te zien vertrekken naar Hon Ton. In oktober waren zij in het weeshuis gekomen, toen het weeshuis in Taiyuan waar ze eerst zaten stopte. Nu vertrokken ze voorgoed naar Hon Ton, naar een officieel staatsweeshuis. Vandaaruit worden ze als het ware gedetacheerd bij drie families die voor ze willen gaan zorgen. Geen adoptie, maar wel close enough. De kinderen in het weeshuis voelden haarfijn aan dat er iets structureel ging veranderen. Niet eerder hoorde en zag ik zoveel kinderen tegelijk huilen.

Het was sowieso een rare dag, want Ming Da (jongetje met 1 klompvoet) moest naar het ziekenhuis. In zijn been blijkt een soort gezwel te zitten. De hele dag was hij erg stil. Even later kwam er nog iemand bij in de ziekenboeg. Toen Er Dan op commando van een van de werksters met een waterpistool naar de blinde Zhao schoot (wat ik al drie keer had afgeraden omdat ik zag dat Zhao daar agressief van werd, en dat is niet best, want in de eerste week had hij mij ook al heel hard in mijn vinger gebeten), trok Zhao Er Dan ineens keihard naar de grond toe. Er Dan klapte met zijn hoofd en tanden tegen de stenen en had een flink gat in zijn hoofd. Zijn mond bloedde ook. Hij huilde meteen, maar zodra ik hem oppakte was hij na tien seconden alweer stil. Tijdens het verzorgen van zijn wond en ook daarna voelde hij niet een keer aan zijn hoofd. Het was alsof hij niks voelde. Wat een man! En dat voor een 8-jarige… (en nu ik dit tik, op dinsdag, komt Isaac net binnen lopen: ‘Er Dan is gevallen’. Dus ik net even met hem naar beneden, naar de operatiekamer van de oogkliniek. Daar ligt Er Dan en de zusters zijn bezig een nieuw (!) gat in zijn hoofd te hechten. En weer is hij stil. ‘Hoeveel ijsjes wil je’, vragen de zusters hem. ‘Twee’, is zijn gedecideerde antwoord).

‘s Middags stapte ik weer in de taxi met Er Dan en Jun Jun. Maar dit keer ook met zuster Mali erbij. We gingen twee nieuwe bakfietsen kopen, waarmee de kinderen door de stad kunnen worden gereden. We hadden snel twee fietsen uitgekozen, maar daarna duurde het nog bijna twee uur voordat we bij het magazijn de fietsen meekregen, want ze moesten nog volledig in elkaar worden gezet. Ik speelde ondertussen met de twee kinderen. Er Dan moest en zou bellen met mijn telefoon en voor ik het wist ging de telefoon over bij Marja in Nederland. Maar ja, wat wil je nu met een jongen die eigenlijk niet kan praten? Verder dan hallo kwam Er Dan dus niet. En verlegen dat hij na afloop was, haha.

Maar mijn moment van de dag was eerlijk gezegd niet het feit dat ik het weeshuis twee bakfietsen kon geven, maar toen we terug kwamen in het weeshuis en Er Dan me ‘mama’ noemde.

Het wordt echt moeilijk om eind deze week de kinderen achter me te laten. Zondag vertrekken we al naar Xian, voor een tien dagen durende rondreis door oost-China en daarna vliegen we weer naar Nederland. Het enige goede van zondag, is dat zuster Mali met ons meegaat naar Xian, omdat ze -net als ik- razend nieuwsgierig is naar het weeshuis daar, dat volgens Isaac rijker is, gerund wordt door buitenlanders en wellicht het weeshuis in Houma kan helpen. Ik hoop dat dat het geval is…

FILMPJES:

01. Tian Yi leert staan
03. Siesta in het weeshuis
05. Kirsten, Jun Jun en Er Dan