Kirsten Verdel
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Comment *
Name *
Email *
Website
![](http://www.pvdarotterdam.nl/upload/images/dsc_1760_kees_thumb_15542.jpg" align=right vspace=5> Een gemiste oproep en een sms van Marja. Of ik bereikbaar ben. Mijn hart zinkt direct in mijn schoenen: er moet wel iets mis zijn. En inderdaad: Kees Franken is overleden. </p>
<p>Vorig jaar leerde ik Kees kennen tijdens de campagne voor de lijsttrekkersverkiezingen van de PvdA in Rotterdam. Op een bijeenkomst van ‘Straatwijs’ zat hij de hele tijd op een stoel in een hoekje. Ik ging naast hem zitten en vroeg hem wat er mis was. Hij vertelde dat hij sinds kort wist dat hij ziek was en daar nu flink last van had. Hij vertelde uitgebreid over zijn ziekte, zijn dochter, zijn leven en zijn wens om raadslid te worden. </p>
<p>In de maanden daarna zag ik Kees steeds magerder worden op de vele bijeenkomsten waar hij was. Want hij kwam altijd en overal. En hij had zijn mening altijd klaar. Bij de verkiezingen op 7 maart wonnen we maar liefst zeven zetels. Maar het was niet genoeg, Kees werd net niet verkozen. Inmiddels was hij al heel ziek. </p>
<p>Maar waar een wil is, is vaak ook een weg. Doordat Jantine wethouder werd, schoof de lijst een plekje op en werd Kees alsnog raadslid. Op een emotionele raadsvergadering werd hij beedigd. </p>
<p>Ik ben trots op zijn wilskracht, zijn doorzettingsvermogen en zijn grote toewijding. Zijn wil om Rotterdam socialer te maken is hij nooit kwijtgeraakt, ook niet toen zijn ziekte al vergevorderd was. </p>
<p>Nadat ik Marja had gesproken, fietste ik direct naar het verlaten voetbalstadion. Niet alleen was het pikdonker, maar het regende ook. Ik rende mijn rondjes alleen. Toen het zwart voor mijn ogen werd van vermoeidheid, rende ik nog een rondje extra. Voor Kees. Voor Annie.</p>
</div>
<div style=)