Dinsdag weer schoffelen. Voor het laatst zo bleek achteraf. Ik had er zin in en werkte het veld in een moordend tempo af. Tijdens de siesta later op de dag lag ik dan ook meteen drie uur lang in een diep coma. Via sms regelde ik met Remco in Nederland dat de eerste 5.000 dollar werden overgemaakt naar China. Andrea, de projectleidster, pikte het geld daarna moeiteloos op.

Woensdag hielpen we ? morgens heel even met het schoffelen van onkruid bij bieslookplantjes. Dat is echt millimeterwerk, met dunne sprietjes bieslook die worden omringd door tien keer zoveel onkruid. Maar ?eel even?betekende ook echt maar heel even, na tien minuten gingen we alweer verder om naar de graanoogst te kijken. Sommige boeren moeten echt alles met de hand doen, een aantal kunnen het zich veroorloven om een oogstmachine te huren die het meeste werk voor ze doet. Bij een grote familie die een machine hadden gehuurd hielpen we even mee met het vullen van zakken graan. Daarna mochten we achterop een van de miljoenen blauwe autootjes cq vrachtwagentjes die hier in China rondrijden mee terug naar het dorp. Achterin de laadklep bovenop de graanzakken dus. Erg leuk.

Vandaag gingen vijf mensen van onze groep op bezoek bij vier families in het dorp. Waar ze direct vetgemest werden. Wat niet zo handig was, want ik en Wouter waren achtergebleven in het klooster om soep en pannenkoeken te maken. Daar waren we de hele ochtend mee bezig. En weet wel: zonder bouillon soep maken is niet makkelijk. We hadden het kunnen weten, zelfs Adriaan van Dis schreef in zijn boek ?en barbaar in China?dat hij bouillonblokjes had meegenomen.

Een tweede ding dat we uit Nederland mee hadden moeten nemen was mayonaise. Want ondanks verwoede pogingen om mayo te maken, kwamen we niet verder dan eigeel dat aan het eind nog steeds naar eigeel smaakte. En we wilden zo graag mayonaise, want ? middags stond ik weer in de keuken om samen met Kees dit keer vis en patat te maken.

Die vis was trouwens een verhaal apart. Vis koop je in China alleen vers. Heel vers. Als in: levend. Dus toen we ? middags na de lunch naar buiten liepen lag er een meerval in een teiltje op de binnenplaats. Die moest ? avonds worden voorbereid, dus… een kopje kleiner gemaakt worden. Daar hield ik me verre van. Maar helaas niet ver genoeg. Ik maakte nog mee dat de vis ten minste vijftien keer een tik op zijn kop kreeg met de achterkant van een hamer voordat hij dood was. Ik werd er niet bepaald vrolijk van.

Dat werd ik wel van de kinderen ? avonds. Elke dag stikt het hier van de kinderen op het terrein, maar na 2,5 week hielden ze nog steeds afstand. Ze raken je zelden aan, praten weinig, houden altijd afstand. Tot gisteravond. Een drietal meisjes vroeg in gebroken Engels of ik naar bed ging. Waarop ik in het Chinees antwoordde dat het juist bedtijd voor hen was. Waarop ze gezamenlijk uitriepen: ?oooo, you go bed!?Toen ik vervolgens hard nee begon te schudden zat er voor ik het wist eentje bij me op schoot. En daarna kwam het Engels-Chinees-Nederlandse gesprek leuk op gang. Het lijkt wel alsof ze aanvoelen dat we morgen weggaan. Toch wel apart, die afstandelijkheid, terughoudendheid en verlegenheid van Chinese kinderen. Ook weer een cultuurverschil.

? Avonds laat probeerde ik drie van de zusters nog wat Engels te leren, maar dat blijkt erg moeilijk te zijn. Ik wilde ze zes woordjes laten uitspreken (ink, ill, invest, ignore, issue en imply), maar na een ruim half uur waren ze nog steeds elke (!) keer nadat ik een woordje had voorgedaan, de uitspraak hiervan na het volgende woordje alweer kwijt. Lastig…