Thule heeft een broertje! En hoe weer..

Al vanaf de kerst dacht ik dat de nieuwe baby elk moment geboren zou kunnen worden. Zo voelde het althans. Met name de avonden waren best wel pijnlijk. Elke avond weer. En eerlijk gezegd was het ook een rottijd: eerst was Thule een week lang doodziek, daarna ik zelf tien dagen lang, en aansluitend was ik steeds vaker misselijk, had ik last van buikpijn en allerlei andere denkbare zwangerschapskwaaltjes. Daar kwam uiteindelijk ook nog een ontstoken kies bij (zwangere vrouwen zijn daar veel ontvankelijker voor), maar de tandarts durfde de benodigde wortelkanaalbehandeling vanwege de status van de zwangerschap niet aan. Dus dan maar een antibioticakuur. Niet iets wat je wilt hebben in de laatste dagen van je zwangerschap.

Omdat Thule 9 dagen te vroeg was geboren, dachten we dat nummer 2 hoogstwaarschijnlijk nóg vroeger geboren zou worden. Maar niets was minder waar. De dagen verstreken en mijn verjaardag kroop steeds dichterbij: 29 januari. Zou de baby op mijn verjaardag komen…? Maar ook die dag verstreek zonder nieuws. De officieel uitgerekende datum, 31 januari, verstreek ook.

Ik voelde me inmiddels zo slecht, dat ik al drie dagen de deur niet meer uit was geweest. Daar kwam vandaag verandering in: tijd voor een familieuitje, naar… de Albert Heijn. Veel meer kon ik niet opbrengen. Toen we daar bij de kassa stonden en ik een zware tas in de winkelwagen moest tillen dacht ik… ‘hmm, dat moest ik maar even niet doen’, want ik voelde vaag iets wat leek op een wee. Het zou toch niet…?

Om 11:50 uur waren we thuis. En toen ging het snel: weer een vaag soort wee. Toch maar even een klokje er bij pakken. Zodra je met regelmaat elke pakweg vier minuten een wee hebt die ongeveer 45 seconden duurt, hoor je de verloskundige te bellen. Maar ik voelde iets wat 12 seconden duurde, en twee minuten later een -toch wel steeds duidelijkere- wee die 30 seconden duurde, toen weer vier minuten niks, daarna na een minuut weer… dit werd te vaag. Dus snel maar bellen. De verloskundige zei dat ze er aan kwam, voor de zekerheid. Ik belde snel naar Monique, die op Thule zou passen, mocht dat nodig zijn. ‘Ja, ik weet niet zeker of ik weeën heb, maar houd er voor de zekerheid maar rekening mee dat je ergens vandaag misschien langs moet komen.’

De verloskundige was er om 12:10 uur. Ze constateerde binnen no time dat ik al 4 centimeter ontsluiting had en dus nú naar het ziekenhuis moest. Paniek! Dus Monique weer bellen, spullen pakken, en tig keer naar de voordeur lopen om te kijken of ze er al aan kwam. Thule hadden we net op bed gelegd, maar die was nog aan het zingen en zat rechtop in bed, dus die haalden we er met slaapzak en al -waar ze in ging lopen- maar uit bed. Om 12:32 uur -we stonden al in de gang- werd ik gebeld: het bleek RTL Z te zijn. Een mevrouw vroeg of ze stoorde, waarop ik antwoordde: ‘Eh… nou, ik geloof dat ik aan het bevallen ben…’ Nog even overwoog ik om gewoon te vragen waar ze over belde, maar ze was een beetje geschrokken van mijn bericht geloof ik, en ik had zelf het idee dat ik Geen Tijd meer had, dus was het toch maar einde gesprek. Achteraf bleek dat ze me voor de volgende avond in de uitzending bij Van Liempt Live wilden hebben over de Amerikaanse presidentsverkiezingen, maar die moeten nog maar heel eventjes wachten. Tot november gebeurt er nog genoeg. 😉

Monique was er om 12:34 uur, waarop we vrijwel direct in de auto sprongen. En toen werd het haasten, want inmiddels deed het echt héél erg pijn. De weeën kwamen nu om de paar minuten, en gezien de reistijd naar het IJssellandziekenhuis begon ik me zorgen te maken of we er wel op tijd zouden zijn. We reden dus ‘iets te hard.’ De verloskundige zat als een bumperklever achter ons. Die reed lekker mee zeg maar.

Om 12:55 uur kwamen we aan. Geert dropte me voor de deur af, waarna ik snel naar binnen liep. Ik meende me te herinneren dat de afdeling verloskunde op de eerste verdieping zat, dus ik dacht nog wel even snel de trap op te kunnen lopen. Ik dacht…. fout, fout, fout… Het was zeven trappen op, naar de derde verdieping! Onderweg moest ik meerdere keren stoppen. Dom, dom, dom. Zelfs een meter of vijf voor de verloskamer moest ik nog stoppen.

Van verdoving, de ruggeprik die ik héél graag wilde, kwam niets meer terecht: inmiddels 7 centimeter ontsluiting, er was geen tijd meer. De persweeën begonnen al. Bij Thule duurde het toen nog 1 uur en 10 minuten, in dit geval duurde het vijf minuten: bij de derde wee was Doke er al, om stipt 13:20 uur. 3670 gram zwaar, 50 cm lang, en zo te zien kerngezond.

1:35 uur na de eerste wee geboren. Dus.

Zijn temperatuur was te laag om snel naar huis te kunnen, dus puur om die reden gingen we pas (…) een uur of drie na binnenkomst de deur weer uit, door regen, kou en harde wind naar huis. Zo snel al…

En daar zit ik nu op de bank. Het eerste bezoek is al geweest (Geert’s vader loste Monique af, de buurvrouw viel met haar neus in de boter en mijn ouders kwamen langs), Thule is zwaar onder de indruk (en heeft zich de hele middag en avond flink uitgesloofd en kusjes gegeven) en Doke slaapt tot nu toe vooral, of is met grote ogen om zich heen aan het kijken.

De kraamverzorgster gaat zo naar huis, dus ik moet afronden. Nog wat laatste puntjes dan: ‘waar komt die naam vandaan?’ Welnu, ik had een shortlist gemaakt met een stuk of 17 namen, waar Doke ook bij stond. Geert koos deze uit die lijst. We kennen maar één Doke, de oud-directeur van XS4ALL, maar dat blijkt ook al bijzonder te zijn: de naam ‘Doke’ is namelijk minder dan vijf keer ooit aan een jongen gegeven in Nederland. En de grap is, dat hetzelfde voor Thule gold: die naam was ook minder dan vijf keer ooit uitgedeeld in Nederland. Past mooi bij elkaar dus. ‘Doke’ is een Friese naam, en betekent daarnaast ook nog eens ‘volk van wolven’, toevallig net mijn lievelingsdier. 🙂

Nog een grappig extra detail aan vandaag: we hadden een Duitse IIFR-gast in onze logeerkamer, die een dag eerder was aangekomen. Hij dacht oorspronkelijk dat ik rond 25 januari al bevallen was, dus hij was enigszins verbaasd toen hij zondag mijn nog dikke buik zag. Daar hij twee nachten zou blijven, was er natuurlijk nog wel van alles mogelijk. En dat gebeurde dus: ik moest hem overdag ook melden dat we de tweede nacht van zijn verblijf met +1 zouden zijn (update 2-2: vanmorgen vroeg onze gast uitgezwaaid. Hij was laat thuisgekomen en was in de veronderstelling dat we nog in het ziekenhuis waren, hij wist niet dat we gewoon de hele nacht thuis waren geweest. Hij had niks gehoord… ik zelf helaas wel, vannacht maar twee uur geslapen. Veel last van naweeën, en Doke óf Thule gingen net telkens als ik bijna sliep piepen, dus dat was een beetje jammer).

Enige vervelende detail aan vandaag is dat er precies vanmorgen is ingebroken bij mijn zusje! Laptops weg, spaarpotten van de kinderen weg… zul je net zien zeg! We hopen dat Doke een beetje een goedmakertje is. 🙂