Waar zijn ze toch gebleven, die nieuwe, veel te jonge en onervaren kassamedewerksters (het zijn nog steeds bijna altijd vrouwen) die ontzettende moeite hebben om de streepjescode op de hagelslag te vinden? Nog geen vijftien jaar geleden waren ze er nog: onhandig, onbeholpen, altijd net pas een dag aan het werk, om de haverklap problemen met het kassasysteem of het wisselen van bonnetjesrollen. Toen dacht ik nog dat dat vervelend was. Dat het me tijd kostte die ik nóóit meer terug zou krijgen. Geïrriteerd stond ik met mijn plastic tasje klaar om de hagelslag ein-de-lijk in ontvangst te mogen nemen. Elke seconde telde immers, want we waren allemaal in een permanente staat van crisis en haast en drukdrukdruk en schiet nou eens op!!

Maar ja, dan is het natuurlijk niet de bedoeling dat streepjescodecheckapparaten (past helaas niet in WordFeud) gevoeliger worden en caissieres sneller gaan werken. Tegenwoordig kom je er geen een meer tegen die níet met de snelheid van het licht je jam, kaas, pannenkoekenmix, milky ways en wc-papier weet te scannen. Tegen de tijd dat je een milieubewust katoenen tasje hebt uitgevouwen (het is immers 2013, dus ik moet even politiek correct bloggen), kijken zowel cassiere als ten minste drie klanten die na jou zijn je enigszins dreigend en meewarig aan: alles is immers al gescand: Waarom ben JIJ zo traag? Je kost ons tijd die wij nóóit meer terug krijgen.. Je ziet het ze denken.

Ik heb kassastress. Ik ben te traag voor de supermarkt, hoe veel dieper kan een mens nog zakken?