Ik ben nu een week terug in Nederland. Het is behoorlijk wennen. Ik ga naar bed op de gekste tijden en ik word wakker op nog gekkere tijden, dus die jetlag is nog steeds niet verwerkt. Ik heb daarnaast de hele week discussies gevoerd over de Europese grondwet (waar ik hartstochtelijk voor ga stemmen!) en ik vind het ontzettend vreemd hoe die discussie wordt gevoerd. Door alle partijen. Bijna niemand lijkt inhoudelijk echt te weten waar het over gaat, iedereen komt met de meest wilde verhalen aan over hoe het nu zit. De bronnen die mensen aanhalen zijn soms om te huilen en de argumenten die ze gebruiken zijn soms zelfs keiharde leugens. Het is vreselijk vermoeiend. Maar ook typerend: nu blijkt tenminste echt goed dat Nederland altijd oogkleppen op heeft gehad als het om Europa ging. Het interesseerde niemand, voor- en tegenstanders niet. En daarom komen beide partijen nu met zoveel onzin. Aan de ene kant is het fijn dat het debat over Europa eindelijk leeft, aan de andere kant vind ik het ook zielig voor alle mensen die wel al decennialang keihard bezig zijn geweest om Europa op te bouwen, waarbij ze elke kans grepen om de mensen te informeren, maar meestal wilde niemand geinformeerd worden. Vraag informatie aan bij een Europees instituut en je wordt overspoeld, blij als ze zijn dat er IEMAND geinteresseerd is, vraag een Europarlementarier op bezoek en je wordt uitgenodigd om in Brussel te komen kijken, zo blij zijn ze met de aandacht, want de mensen in Brussel willen wel, maar wij -met de pers voorop- wilden niks van Brussel weten, tot we er nu ineens door de regering met onze neus opgedrukt werden: we moeten stemmen, dus nu moeten we eindelijk ineens gaan nadenken, en dat levert paniekreacties op bij iedereen, want niemand wéét iets over de EU. En dat is dus onze eigen schuld.

IJssalon.