Vandaag is dag 71 van mijn hernia. Al 2,5 maand lang kan ik niet zonder pijn zitten of langdurig stilstaan. Ik heb al een tijdje geen update gegeven en merk dat ik steeds meer vragen krijg in de lijn van ‘en, hoe gaat het nu?’ Dus hier even een kleine update. Kort samengevat zit er al een paar weken een zinnetje uit een nummer van The Beatles in mijn hoofd als die vraag opborrelt: ‘I have to admit it’s getting better, it’s getting better all the time!’

Want ja, er is -eindelijk- vooruitgang. Het enige probleem -en vandaag denk ik even in problemen, want de pijn is behoorlijk serieus momenteel- is dat die vooruitgang zo terrrrrgend traag gaat. Ik heb nu af en toe dagen waarop ik een uur kan zitten voordat de pijn echt erg wordt, maar erg wordt ie helaas nog steeds. Schaatsen, motorrijden en fietsen zijn dé buitenactiviteiten die relatief weinig pijn doen, omdat in alle drie die gevallen mijn rug gebogen is, waardoor de ergste drukpijn van de hernia op de zenuw wordt vermeden. Maar toen ik gisteren heel eigenwijs dacht dat ik ook wel een stukje kon hardlopen, had ik niet écht kunnen vermoeden hoeveel spijt ik daar vandaag van zou hebben. Heel veel dus.

Kortom: ik moet méér geduld hebben. Het wordt beter, het is vanzelf aan het genezen (zoals enkele weken geleden in het ziekenhuis voorspeld werd), maar het gaat niet in het tempo dat ik zou willen. ‘Nog minimaal zes weken voordat je kunt gaan verwachten dat zitten mogelijk echt minder pijnlijk wordt’ zeiden ze toen, met 49 voorbehouden in die zin. Die kant lijkt het inderdaad op te gaan. Maar het moet gezegd: een maand geleden lag ik nog zo’n 23 uur per dag op bank of bed, nu heb ik daar al zo’n 1,5 uur van af gesnoept, soms met uitschieters naar enkele uren meer (veelal rondlopen of staan bij vergaderingen/bijeenkomsten). Jaja, dat is mijn leven nu dus, nog steeds.

Of het als vakantie voelt? Nou, BEPAALD NIET!! Heb me zelden zo opgesloten en nutteloos gevoeld als de afgelopen tijd. Dat was overigens ook iets waar in het ziekenhuis voor werd gewaarschuwd; de mentale tik die je van dit soort dingen krijgt. Gelukkig krijg ik nog steeds regelmatig bezoek van vrienden (als je dit leest: nodig jezelf uit!!) en kan ik zelf ook bijna dagelijks de deur wel even uit. Bij afspraken buiten de deur waarbij gezeten wordt heb ik mezelf min of meer aangeleerd net te doen alsof de pijn wel meevalt. Helaas houd ik daarmee niet aan jullie, maar ook mezelf voor de gek, zo merk ik vrijwel elke avond weer. Ik klamp me dus maar vast aan The Beatles. Positief denken. 😉

Maar ik raad het niemand aan hoor, een hernia nemen…
Zucht.