*** Meer foto’s op http://www.xs4all.nl/~locuta/canada/washington ***
Kirsten Verdel
Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *
Reactie *
Naam *
E-mail *
Site
![](http://www.xs4all.nl/~locuta/cb.jpg" align=left>Het is slechts anderhalf uur vliegen van Ottawa naar Washington, maar het temperatuurverschil was gigantisch. In Ottawa was het 0 graden toen ik vertrok en bij aankomst in Washington stonden er 28 graden op het vliegveld om mij welkom te heten. Zwoel, bijna benauwd, strak blauwe lucht, geen zuchtje wind… Daar was ik dus niet op gekleed. Heel fijn! </p>
<p>Mijn timing bleek echter goed te zijn, daar het precies deze week het National Cherry Blossom Festival was. Na WWI hadden de Jappanners een aantal Cherry Blossoms aan de Amerikanen gegeven en die staan nu allemaal in Washington. De piekperiode van hun bloei is slechts drie dagen per jaar. Op de tweede dag van die periode arriveerde ik in Washington. A-d-e-m-b-e-n-e-m-e-n-d mooi. Je kunt het een beetje zien op de foto, maar ‘in het echt’ was het nog veel beter (de term amateurfotograaf is niet op mij van toepassing. Het is eerder: amateuristische fotograaf’). </p>
<p>Vanaf Washington Dulles Airport moest ik een bus nemen naar het hostel. De beenruimte in die bus was belachelijk ruim, dat was weer eens wat anders dan de vierkante centimeter waarop ik normaal gesproken mijn benen kwijt probeer te raken (niet te letterlijk nemen aub). Na de bus nog een stukje met de metro (voor 22 dollar ben je een week zoet) en daarna nog vijf minuten lopen. Vlak bij het hostel begon er ineens een man naar me te roepen en te zwaaien die vanuit het raam in een gebouw aan de overkant van de straat leunde. Ik kon niet horen wat hij zei, dus ik liep naar hem toe. ‘Thank you for being so beautiful!’ riep hij. Zeker een zonnesteek, die man.</p>
<p>Nadat ik mijn spullen in het hostel gedropt had liep ik direct de stad in. Al na enkele honderden meters werd ik geconfronteerd met een lange rij mensen die stonden te wachten bij de ingang van een theater. Tori Amos bleek daar op te treden. Ik probeerde aan kaartjes te komen, maar het was Heel Erg uitverkocht en er was letterlijk niemand die kaartjes kwijt wilde. Jammer maar helaas. In plaats daarvan maar naar de bios gegaan. Ik had geen zin om deze avond nog echt de stad in te gaan, ik wilde daar liever de volgende dag mee beginnen. The Pacifier was de enige film die ik nog niet gezien had die in de bios draaide waar ik heen ging. Ik verwachtte een hele slechte film en kreeg een hele slechte film. Tja. </p>
<p><img decoding=)
