Nou, dit waren mijn drie beste dagen van dit jaar geloof ik. Mijn hernia wil nog steeds niet echt minder worden, dus ik lig helaas nog steeds bijna de hele dag op de bank, maarrrr…. ik heb de afgelopen drie dagen ook telkens op de achterbank van Sander’s auto gelegen, omdat hij zo vriendelijk was me telkens mee te slepen richting ijs, zodat ik wel kon schaatsen (mensen die mijn blog gevolgd hebben de afgelopen weken weten dat ik met mijn hernia niet kan zitten, niet lang kan stilstaan, maar wel kan schaatsen omdat je door een gekromde rug de uitpuiling juist wegtrekt van de zenuw). En dat heb ik dus met enorm veel plezier gedaan. Vorige week al een paar keer kort, nu dus drie dagen op rij. In totaal 156km, inclusief die eerdere korte schermutselingen met het ijs.
Vrijdag begonnen we met de Ankeveense Plassen, waar we met 5 man een kleine 50km reden: twee keer de toertocht aldaar. Het ijs was tussen het riet af en toe wat scheurachtig, maar op de plassen zelf was het echt heel goed te doen. Er was gelukkig ook een brede baan geveegd. Bij de koek en zopie halverwege was het toch even een raar gevoel dat ik niet kon zitten. Ik ging dus op de grond liggen in de tent waar we pauzeerden, veel andere opties waren er niet. Het leverde wat vreemde blikken op, maar ja, ik had weinig keus… Zitten doet echt nog steeds veel teveel pijn. Daarna weer verder schaatsen, heerlijk! Ik wilde na de 50km graag nog een rondje, maar de rest (let wel: allemaal mannen van de schaatsvereniging Rotterdam) was moe, dus stopten we. Mooie boel. 😉
Zaterdag reden we naar Nieuwkoop, waar we een deel van de Meije Toertocht schaatsten, om daarna vanwege het slechte ijs (dun baantje, veel scheuren, veel lage bruggetjes, en dan ook nog extreem druk) naar een andere toertocht te klunen; die van Aarlanderveen. Daar bleken talloze kluunplaatsen te zijn, wat het grootste deel van het parcours een beetje verpestte. Het ijs was wel mooier, maar ja.. als je opmerkingen begint te maken als: ‘Toch jammer dat je af en toe moet schaatsen tussen het klunen door’, dan weet je wel hoe erg het was, haha. Ook maakte ik eindelijk mijn eerste valpartij mee, geheel buiten mijn schuld om. Een tegenligger kwam op een smal stuk in een scheur terecht en vloog in volle vaart op mij af, terwijl ik zelf ook met een behoorlijke vaart de andere kant op aan het schaatsen was. Gelukkig zag ik hem aankomen, dus hij vloog recht mijn armen in en gezamenlijk knalden we achterover het ijs op. Geen schade. Gelukkig maar. Overigens was Cees eerder ook al ten val gekomen, al bellende. Hij belde gewoon rustig door terwijl hij voorzichtig weer opkrabbelde, haha. Ook anderen gingen soms aardig hard onderuit. Dat krijg je met al die scheuren. Na 45 kilometer stopten we weer, wederom op een moment dat ik dacht van: nou, ik wil nog wel even. Maar de dit keer 10 medeschaatsers waren weer moe. Sjonge jonge jonge. 😉
Vandaag was de laatste dag. We vertrokken wederom vroeg, dit keer met 8 mensen. We moesten wel vroeg, want het zou om 10:00 uur gaan sneeuwen. Dat wilden we voor zijn. En dat lukte. Zo zagen we nog op tijd het prachtige zwarte ijs op het Brielse Meer: honderden meters breed en 8,5 km lang, zonder sneeuw (het was pas bevroren nadat het had gesneeuwd). Wat een geweldig ijs… bijna geen scheuren ook. Het eerste half uur reden we bijna als enigen over het ijs, vlogen we over het ijs moet ik zeggen, tot het eindelijk begon te sneeuwen. Maar zelfs toen bleef het natuurlijk fantastisch schaatsen. 31km dit keer, waarbij Sander en ik het het langste volhielden, maar ook op moesten geven omdat Jan toch echt wilde stoppen. En die zat bij ons in de auto. 🙂
Hieronder een kort filmpje van het ijs op het meer. Echt prachtig!
(En oh wat zal ik verschrikkelijk balen als er vanaf nu inderdaad niet meer geschaatst kan worden.. het is mijn enige vermaak buiten het verder 24/7 op de bank liggen, waar ik nu ook weer lig.. sigh)