Ik moest vanmiddag vanuit mijn werk in Den Haag naar een afspraak in Leiden. Dus stapte ik zoals gebruikelijk vrolijk op de motor. Toen ik weg wilde rijden ging het mis: meteen toen ik gas gaf, slipte mijn voorwiel over blaadjes en eikeltjes die vers op de grond lagen. Binnen een halve seconde was het kwaad geschied: door het slippen helde mijn motor opzij en nog voordat ik mijn voet op de grond kon zetten was die helling al zo scherp dat ik de motor simpelweg door het gewicht ervan niet meer kon houden: hij ging vallen. Ik wist nog net op tijd weg te stappen, zodat ik er niet zelf onder kwam, maar dat was het dan ook wel. Heb ik weer.

De motor draaide intussen gierend door, waardoor halve kantoorpanden om de parkeerplaats heen ineens voor het raam stonden om te kijken wat er aan de hand was. Snel schakelde ik de motor uit. Het werd tijd om de schade op te nemen. Die was er helaas ook: een paar krasjes op mijn gloednieuwe topkoffer en de kuip bijvoorbeeld. Maar dat was niet het ergste: ook de hendel van de koppeling had schade opgelopen, die bleek namelijk naar achter gebogen te zijn. Hij werkt nog wel, maar daar is dan ook meteen alles mee gezegd. Het is erg lastig om de hendel in te knijpen nu. Ik hoop dus dat het relatief eenvoudig recht te buigen is.

Mijn hartslag was intussen opgelopen tot 8957893457945, maar ik moest echt naar Leiden omdat ik anders te laat zou komen. Uit frustratie ging ik bij het Malieveld zo scherp de bocht door, dat ik met mijn voet de grond raakte. Yeah! Dat voelde wel weer goed! De spanning was echter nog steeds niet uit mijn lichaam toen ik 20 minuten later in Leiden arriveerde. Ik belde meteen naar Floris, die mijn avonturen braaf aanhoorde en vervolgens meldde dat hij mijn motor óók een keer had laten vallen. Ook uit stilstand. Kijk, dat wist ik dus niet. Het verzachtte mijn leed wel, hehe.

Ook feliciteerde hij me met het behaalde resultaat: ‘Nu hoor je er officieel bij.’ Er zijn immers motorrijders die zijn gevallen en zij die nog moeten vallen. Dat ik tijdens het lessen een keer onderuit was gegaan telde nauurlijk niet. Dus afijn… ik hoor er nu kennelijk echt bij. Hebben we dat ook weer gehad. 🙂