Na de laatste dag op Harvard stapte ik met al mijn bagage de bioscoop in: Pirates of the Carribean kijken. Niet veel later arriveerden Edmundo en Robin in Boston. Ik zat inmiddels bij Colin Eckert thuis, onze couchsurfhost voor onze twee nachten in Boston. We hadden welgeteld één dag om Boston te zien voordat we door zouden reizen naar New York. Dat werd dus een supersnelle tour: langs het Boston Legal gebouw lopen, uitzicht over de stad vanuit de Prudential Tower, even naar de bibliotheek, de Apple Store, de haven bij Haymarket en een rondje over het Harvard terrein om ten slotte wederom bij een bioscoop uit te komen waar we in een zaal met welgeteld 14 stoelen (hele relaxte stoelen) naar The Greatest Movie Ever Sold keken, van Morgan Spurlock die de meeste mensen vooral zullen kennen van Supersize Me. Gek genoeg doet The Greatest Movie Ever Sold het heel slecht in de VS qua bezoekersaantallen, terwijl ik het een behoorlijk onderhoudende documentaire over de product placement industrie in Hollywood films en series vond. Jammer…

De volgende ochtend ging ik even hardlopen over een aantal flink steile heuvels. Aansluitend meteen de bus in naar New York. Daar kwamen we aan het eind van de middag pas aan. We brachten onze spullen naar onze couchsurfhost Steve Weiner, waarna we even een rondje zuid-Manhattan deden: Battery Park, Ground Zero (wat negen jaar na 9/11 nog steeds een grote bouwput is) en Wall Street. Pal om de hoek bij Wall Street liepen we tegen een batterij camerawagens aan, die voor de deur van het pand bivakkeerden waar Dominique Strauss-Kahn met huisarrest zat. Dat was ineens een toeristische attractie geworden. Tja… Via het World Financial Center (groot gebouw met gigantische palmbomen in de hal gingen we door naar restaurant Les Halles en uiteindelijk terug naar Steve.

De eerste ochtend in New York begonnen we precies zoals ik had gehoopt: met de beroemde bagels met zalm en roomkaas van Steve, die ik bij voorgaande bezoeken aan Gotham City ook al had gegeten. Heerlijk vers, geweldig eten. Steve is een held! Aansluitend stelde hij voor dat hij ons een wandeltour door de West Village van Manhattan zou geven. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. Hij liet ons het huis van Supreme Court Judge Sotomayor zien, die om de hoek bleek te wonen. Ook het nieuwe, net aangekochte Google gebouw stond vlakbij. 1,7 miljard dollar had Google daar voor neergeteld! De Highline was het volgende: een oud trein/tramspoor dat dwars door (!) gebouwen heen gaat. De stad New York heeft dat net tot toeristische gelegenheid uitgebouwd, waar je nu onderdoor kunt lopen. Erg leuk! Chelsea Market was het sluitstuk van de wandeltour. Aansluitend naar het Museum of Modern Art (MoMa), Times Square, het Bubba Gump restaurant en Brooklyn Bridge. Vlakbij Times Square maakten we nog een bizar incident mee: we wilden de straat oversteken maar konden niet zien of het licht al op groen stond, omdat daar een grote bus voor was gaan staan. Omdat de hele massa mensen ineens over ging steken, dachten we dat het licht op groen stond en dus liepen we mee. Ineens kwam er een aantal agenten om de hoek van de bus die geïrriteerd reageerden dat we toch door rood liepen (ik zag het licht op rood staan inmiddels) en ze riepen: GET BACK! GET BACK! Voordat ik de kans kreeg om terug te lopen hoorde ik ineens geknetter en ik zag de draden en het licht van een tasergun rakelings langs me heen gaan. Ik schrok me te pletter en mijn adrenalineniveau knalde meteen door het dak. Een man vlak voor ons werd ineens tegen de grond gewerkt door maar liefst negen politie-agenten. De tasergun was op hem gericht geweest. Ik filmde de nasleep van het incident. Het was echt bizar, ging nergens over… Mijn ervaring met de politie in New York was al slecht na mijn rechtszaak in 2008, dus dit kon er ook nog wel bij…. We sloten de dag weer af met een film: Hobo With A Shotgun, een grindhouse film met Rutger Hauer in de hoofdrol. Extreem over the top. Beetje te bloederig zeg maar. Tja.

24 mei pakten we de veerpont naar Staten Island, om een mooi uitzicht op de skyline van New York te hebben. Via het Metropolitan Museum eindigden we daarna op Fifth Avenue, waar familie van Edmundo bleek te wonen. Een vrouw genaamd Susan van der Linde had daar een hoedenzaak. Zij maakt onder andere hoeden voor Oprah Winfrey en ze vertelde hoe Oprah haar zelf ooit belde. Toen ze even naar adem hapte nadat ze realiseerde Oprah aan de lijn te hebben en geen woord meer kon zeggen zei Oprah: ‘That’s okay, I’ll wait.’ Ze was het gewend dat mensen nogal overstuur raakten als ze haar ineens aan de lijn hadden. Grappig. Ik kreeg van Susan zelf een aantal hoedjes aangemeten, omdat ze mijn kapsel helemaal geweldig vond (…) en graag een en ander wilde proberen. Niet dat ze dacht dat ik iets wilde kopen, want haar klantenbestand bestaat echt alleen uit ‘society’ en met een prijs van 1000 dollar per hoedje… laat maar.. haha. Na het hoedenbezoek gingen we omhoog bij het Empire State Building voor het prachtige uitzicht op de stad. Daarna weer Times Square, eten op de restaurant Row en terug naar Steve.

De laatste dag in New York alweer: dit keer naar Coney Island, het strand (!) van New York. Het was er erg rustig en het pretpark dat aan het strand ligt was nog dicht. Nathan’s bleek daar ook te zitten, het restaurant waar elk jaar de hotdog eetwedstrijd wordt gehouden. In 1988 at de winnaar 17 hotdogs (in een uur geloof ik?), het record staat inmiddels op 68. Krankzinnig… Na het strandbezoek terug naar de stad: op Broadway naar Spiderman de musical, die matig was. Niet slecht, niet goed, gewoon gewoon. En huppa, meteen weer door: naar Washington DC.

27 mei was alweer bijna de laatste dag. Dit keer werden we bij Arlington Cemetery opgewacht door weer een andere vriend van me, Dan Bronson. Op de militaire begraafplaats bezochten we de
graven van de Kennedy’s (nu ook het graf van Ted Kennedy erbij…), dat van de onbekende soldaat en toen we weer weg wilden gaan bleek er net een begrafenis van een jonge soldaat die in Afghanistan was omgekomen te zijn. Bijna elke dag is er wel zo’n begrafenis. Veel van de soldaten zijn in feite nog kinderen: 19 of 20 jaar oud. De vorige keer dat ik er was, in 2008, was er ook net een begrafenis bezig toen ik er was. Het blijft bizar. Na het bezoek aan de begraafplaats namen we de metro naar de Potomac River, waar we een paar uur gingen kajakken. Robin en Edmundo solo in een kajak, ik samen met Dan. We voeren om Roosevelt Island heen, op zoek naar een plek om aan land te gaan. Na een paar mislukte pogingen waarbij we in het bos verdwaalden vonden we eindelijk toch een paadje wat naar het standbeeld van Teddy Roosevelt leidde. Onderweg kwamen we nog een hert tegen, net als de vorige keer dat ik er was. Na het tochtje over het water weer snel door naar Navy Yard, waar een openlucht concert was. Erg relaxed in het gras gezeten daar, tot we naar de openlucht bios wilden gaan die elders in de stad was. Toen we na 40 minuten de metro uit kwamen bleek het mooie weer echter ineens weg te zijn en het was gaan onweren. De filmvoorstelling was daarom afgelast, waardoor we in een sportsbar eindigden.

De laatste dag brak aan, waarop we samen met Ranajoy en Steve naar het RFK Stadium gingen, waar activiteiten in het kader van Rolling Thunder waren. Rolling Thunder is een 4-daags evenement waarbij in totaal zo’n 400.000 motorrijders (waarvan 99% Harleys!) naar DC komen om geld op te halen voor Walter Reid en andere organisaties die aan veteranen gelieerd zijn. Het hoogtepunt van Rolling Thunder maakten wij helaas niet meer mee: dat was namelijk op Memorial Day op 30 mei. Dan zouden alle motoren in grote optocht door de stad rijden. Wij moesten echter na de ochtend op de 28e al door naar Baltimore, waar we nog even aten in de haven en een tochtje met een speedboat maakten alvorens we richting Londen vlogen. Zondagmiddag om 15:30 uur weer op Schiphol. ZOveel gedaan, dat ik eigenlijk wel… aan vakantie toe ben!!!