Gepubliceerd in: Grazia
Geschreven door: Jochem Geerdink

Privé-onthullingen als politieke tactiek?

Een jaar na zijn verkiezing is de populariteit van Barack Obama gedaald tot een dieptepunt. Hoog tijd voor een charmeoffensief, moet hij gedacht hebben. Dus vertelden de president en zijn vrouw Michelle in een openhartig interview met New York Times over hun huwelijk en wat de spanningen van het presidentschap met hun relatie doet. “Grappig dat iedere keer wanneer er gezeik is, we lezen over Michelle”, reageerden tegenstanders van Obama.

Miljoenen Amerikanen smulden van de ontboezeming dat de machtigste man op aarde zijn vrouw af en toe plagerig “Flotus' (first lady of the United States) noemt. Of dat Michelle in het verleden regelmatig moeite had met de politieke ambities van haar echtgenoot. “Het waren zijn beslissingen. Niet altijd de mijne, laat dat duidelijk zijn”, zegt de first lady die haar eigen carrière moest opgeven. “Ik ben getrouwd met de president van de Verenigde Staten, dat is mijn werk. Ik heb geen andere baan.” De president zelf vertelde dat “de staf in het Witte Huis zich regelmatig meer zorgen maakt over wat de first lady ergens van vindt, dan wat ik vind”.

“Natuurlijk is dit interview een campagnetechnische move”, weet Kirsten Verdel. De Rotterdamse was tijdens zijn presidentscampagne de enige buitenlandse stafmedewerker van Obama. “Achter alles wat een Amerikaanse president doet, schuilt een politieke bedoeling. Family values zijn heel belangrijk in Amerika. Obama laat graag zien wat het presidentschap met hem en zijn familie doet, dat er een mens achter de president schuilgaat. Human interest scoort. Wat dat aangaat is niets menselijks hem vreemd.”

De Obamaatjes lijken haast geïnspireerd door de First lady van Frankrijk. Carla Bruni, echtgenote van de Franse president Nicolas Sarkozy, laat geen mogelijkheid onbenut over hun privéleven te praten. Zo vertelt het voormalige fotomodel (41) regelmatig dat het paar graag nog een kind wil. “Mocht dat biologisch niet mogelijk zijn, dan adopteren we er gewoon één. Ik ben niet zo geobsedeerd door bloedlijn. Ook zonder kun je een sterke band met iemand bewerkstelligen.”

De Nederlandse first lady Bianca Hoogendijk – ze hield bewust haar meisjesnaam omdat ze het op eigen kracht wilde doen – doceert arbeidsrecht aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Haar bijnaam is “stille doctor', vanwege haar academische titel én het feit dat ze publiciteit schuwt. In een zeldzaam interview over zijn privéleven, onthulde Balkenende enkele jaren geleden dat Maxime Verhagen hem eind jaren tachtig voorstelde aan de vrouw met wie hij in 1996 trouwde. Liefde op het eerste gezicht was het overigens niet, zo ontboezemde JP.

Over liefde gesproken, volgens Peter Middendorp heeft onze premier een voorliefde voor vrouwenbillen. De columnist voor De Pers beschouwt in zijn columns politiek Den Haag, waarbij hij heel af en toe over de privélevens van Kamerleden schrijft. “Meestal zijn dat onbenullige dingen”, zegt Middendorp. Tot hij eind september 2008 in zijn column meldt dat Balkenende graag in vrouwenbillen knijpt. “Het is zeker niet zo dat ik ontzettend trots op die column terugkijk”, vertelt de schrijver. In zijn laatste boek De Lachende Derde schrijft hij min of meer spijt te hebben van de onthulling. “Het is alweer een jaar geleden, maar steeds weer word ik aan die column herinnerd. Alsof ik de boosdoener ben, terwijl híj in billen knijpt. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee.”

Balkenende reageerde nooit op de column van Middendorp, zoals hij sowieso weinig los laat over zijn privéleven. Campagnestrateeg Verdel vindt dat ergens wel jammer. “Het past natuurlijk wel precies binnen onze calvinistische cultuur. Nederlanders in de politiek zijn veel gereserveerder over hun privéleven. Daar bovenop is Balkenende ook nog eens gereformeerd, dat zijn per definitie al saaie mensen, haha. Mij zou het niets verbazen wanneer in de toekomst kandidaten tijdens verkiezingen hun partner inzetten. Niet voor niets schrijven politici steeds vaker op hun website van welke muziek ze houden, welke boeken ze lezen en welke films ze kijken. Kiezers willen zich herkennen in de persoon waar zij op stemmen.”

De dames en heren politici weten wat ze te doen staat.