Kirsten Verdel
Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *
Reactie *
Naam *
E-mail *
Site
![](http://www.xs4all.nl/~locuta/vk2009.jpg" align="right" hspace=5 vspace=5/></p>
<p><strong>Gepubliceerd in: De Volkskrant<br />Geschreven door: Kirsten Verdel</strong></p>
<p><em>Mevrouw Verbeet, laat beeldtaal toe in de Kamer</em></p>
<p>Het cliché is waar: een beeld zegt soms meer dan duizend woorden. Alexander Pechtold (D66) toverde deze week tijdens de Algemene Beschouwingen een stapel rapporten tevoorschijn om te laten zien dat de ambtelijke commissies die het kabinet in wil stellen overbodig zijn: alle onderzoeken zijn al gedaan, er moet nu gewoon gehandeld worden. Zijn actie haalde alle kranten en vele radio- en televisieprogramma’s. </p>
<p>Dat Kamervoorzitter Gerdi Verbeet de ludieke actie toestond, was opmerkelijk. Visuele hulpmiddelen worden doorgaans uit de Kamer geweerd. Toen oud-minister Hans Wijers ooit zijn uitleg aan de Kamer wilde verduidelijken met een PowerPoint presentatie, werd hem dat verboden. Hij mocht dat alleen in een commissievergadering doen.</p>
<p>De vraag is echter: waarom zou je visuele hulpmiddelen verbieden? In deze moderne tijden die zo op beelden gericht zijn, zou het niet meer dan logisch moeten zijn om zaken met kaarten, grafieken of foto’s duidelijk te maken. Dat is overal in de maatschappij gebruikelijk: in zowel overheid als bedrijfsleven zijn PowerPoint presentaties, filmpjes en fotomateriaal juist onmisbaar bij het overbrengen van een boodschap. Alleen in de Tweede Kamer worden deze communicatiemiddelen juist geweerd. En dat is vreemd, want is het niet juist voor politici zaak om hun boodschap zo helder mogelijk over te brengen naar kiezers en collega politici?</p>
<p>In Australië zijn politici vorig jaar begonnen met het introduceren van visuele hulpmiddelen in het Huis van Afgevaardigden in Canberra. Onder het motto: ‘er is teveel informatie, er zijn teveel getallen, teveel jargon en te weinig tijd’ werden daar steeds meer borden met grafieken en getallen meegenomen naar de vergaderzaal. Er ontstonden hevige discussies waarin gebruik werd gemaakt van deze middelen. De regering van Kevin Rudd zwaaide met foto’s naar de oppositie waarop projecten te zien waren die met stimuleringsgeld waren gefinancierd. De oppositie reageerde door terug te zwaaien met een nep creditcard en een bouwvakkerhelm, om het begrotingstekort en het continu verschijnen van de minister-president bij constructieterreinen aan de kaak te stellen. De kiezers wisten precies wat de boodschappen waren.</p>
<p>In de Verenigde Staten is het inzetten van beeldmateriaal zelfs de normaalste zaak van de wereld in de politieke arena. Zowel in het Huis van Afgevaardigden als de Senaat zijn er bijna geen politici te vinden die geen gebruik maken van zogeheten ‘visual aids’. Om de haverklap zie je daar dramatische grafieken waarin rode pijlen diep naar beneden of groene pijlen juist steil omhoog wijzen. De meest bekende (en wellicht beruchte) visuele aanduiding kwam van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken in 2003. Colin Powell liet in een presentatie aan de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties satellietfoto’s zien waarop massavernietigingswapens in Irak zichtbaar zou zijn. De kracht van dit beeld was zo groot dat het mede aanleiding werd om Irak binnen te vallen. Dat de informatie onjuist bleek te zijn, is in dit voorbeeld zeer ongelukkig, maar doet niet af aan de impact van de presentatiewijze. </p>
<p>In oktober beginnen in Nederland de Algemene Financiële Beschouwingen. Een enorme stortvloed aan cijfers zal dan over de Nederlandse kijker worden uitgestort. Maar waarom zou je cijfers op gaan sommen, als je ze gewoon op papier kunt zetten en op overzichtelijke wijze kunt laten zien? Een grafiekje waarin een belangrijke trend zichtbaar is zegt zoveel meer dan een waslijst aan getallen die datzelfde duidelijk moeten maken. Communiceren is een kunst, maar wel een kunst met een duidelijk doel: een boodschap op dusdanige wijze overbrengen dat hij door de ontvanger goed wordt begrepen. Taal is meer dan woorden alleen. Daar er de laatste jaren nogal wat licht lijkt te zitten tussen de opvattingen van politici en die van kiezers, lijkt het raadzaam om wat wederzijds begrip te kweken door een taal te gaan spreken die iedereen begrijpt. Kortom, mevrouw Verbeet: sta beeldtaal toe in de Kamer, zodat politici ook letterlijk kunnen laten zien wat ze bedoelen.</p>
<p>Kirsten Verdel<br />Oud-stafmedewerker Barack Obama en communicatieadviseur bij Dröge & Van Drimmelen</p>
<p> </p>
</div>
<div style=)
