Na een half mislukte snowboardweek, waarin ik de laatste dagen niet eens meer de berg op kon omdat ik mijn schouder, teen en pols ernstig geblesseerd heb, keek ik met veel zin uit naar het weer thuiskomen, want daar wachtte mijn nieuwe iPhone op me. Na jarenlang getreuzel eindelijk een smartphone. Leuk, zo dacht ik.

Ik dacht. Nooit goed, zo had ik kunnen weten. Ik begon vanmorgen om 11:30 uur met het overpompen van mijn contacten vanuit mijn oude Nokia naar de iPhone, wat via het O Zo Verschrikkelijke iTunes moet. En het is verschrikkelijk omdat alles werkt met synchroniseren. ‘Gewoon’ bestanden deleten in de iPhone is er niet bij, er moet gesynched worden.

Inmiddels is het 22:30 uur. Ik ben de hele dag bezig geweest met die contactlijst, die ik in de tussentijd al tien keer handmatig in had kunnen tikken. In plaats daarvan ben ik door een enorme waslijst aan bizarre problemen -waar ik jullie niet mee zal vermoeien- met de iPhone zelf, met iTunes, met Vista en met mijn Nokia 502 telefoonnummers uit mijn Nokia kwijtgeraakt. Slechts 498 heb ik er over kunnen zetten, waarvan er een aantal om uiteraard onverklaarbare reden dubbel in mijn iPhone staan nu. De rest, daar moet ik morgen handmatig doorheen lopen aan de hand van een eeuwenoude excellijst, waarvan ik absoluut niet meer weet welke nummers er nog bestaan.

Stellen dat ik enigszins chagrijnig ben zou het understatement van het jaar zijn. Voorlopig heb ik na een dag iPhonen een enorme hekel aan Apple gekregen en alles wat met computers te maken heeft, dus tja. Roep nu niet: ‘het komt allemaal goed,’ want dat snap ik zelf ook nog wel. Het vervelende is dat dit ‘goedkomen’ mij in totaal (minimaal) twee complete dagen gaat kosten, die ik nooit meer terug krijg.

Ik ben toe aan vakantie.

In plaats daarvan moet ik ergens deze week eens richting ziekenhuis, om foto’s te laten maken van mijn gebroken teen + gekneusde pols + waarschijnlijk toch gebroken schouder. En richting werk. En achterstand in 1001 dingen die ik vandaag had willen doen. Bah. 🙁