Vanavond was bij de VPRO de eerste uitzending van ‘De Vergrijzing’ van Freek de Jonge te zien. De eerste uit een serie van totaal vijftien afleveringen waarin Freek onder het motto ‘meer theater, minder cabaret’ feitelijk zijn visie op de samenleving probeert te etaleren. Dit doet hij bijna uit de losse pols. Er is geen sprake van een meticuleus voorbereid strijdplan, maar eerder van een vluchtig ingestudeerd pamflet. Het is zijn zoveelste revolutie met woorden. En dat moet hem frustreren. Zijn ‘zoveelste’, want Freek de Jonge is al decennia op oorlogspad. Maar is de wereld erdoor veranderd? Nee. Niet door zijn woorden. De vloedgolf van commercie, kapitalisme, retoriek, egoïsme en een ongebreidelde strijd tegen alles wat niet-conventioneel lijkt immers door niets of niemand af te stoppen. Of misschien…? ‘De ganse schepping kijkt met reikhalzend verlangen op het openbaar worden der zonen gods’.

Freek heeft haast. Want de wereld moet veranderd worden, maar de herrijzenis van gods zoon ziet hij zo snel nog niet gebeuren. Een onbevlekt ontvangen vrouw snelt in de wereld van nu immers naar de abortuskliniek, zo constateert Freek. Dus hij zoekt een andere oplossing en gaat door met waar hij goed in is: praten. Groots en meeslepend is hij in ‘De Vergrijzing’. Hij praat over het herijken van idealen, over altruïsme en strijdbaar zijn. En ik word meegezogen door zijn enthousiasme, zijn eindeloze inzet en passie. Maar soms vervalt hij in wat hij is, in plaats van in wie hij is. Maar hij ziet dit zelf ook en levert in een bijzin commentaar op zichzelf: ‘Ik kom onvermijdelijk in conferences terecht’, om zichzelf vervolgens te herstellen.

Freek, blijf in ‘De Vergrijzing’ op zoek naar wie je bent, niet naar wat je bent. Dan probeer ik hetzelfde te doen.