Zoals eerder deze week beloofd, hieronder verslag van mijn tweede en derde ontmoeting met Obama. Moest even wat tijd vinden om het te schrijven, hieronder het verhaal zoals het op mijn weblog bij Vrij Nederland is gepubliceerd (zie voor meer blog entries over de campagne www.vn.nl/Verhalen/Blogs/KirstenVerdelVanuitObamasWarRoom.htm.

30-10-2008

Onderweg naar Obama’s rally in Pittsburgh Mellon Arena las ik een lokale krant, waarin alle bezoeken van kandidaten en surrogaten van de laatste weken op een rijtje werden gezet. In de afgelopen tien dagen was McCain (woensdag) in Pittsburgh geweest, Sarah Palin eveneens (donderdag), net als Michelle Obama (vorige week woensdag) en Hillary Clinton (vrijdag). Gisteren was Howard Dean er, vandaag Bill Clinton. En eergisteren was Barack dus zelf in de stad.

In de Mellon Arena verzamelden zich ruim 15.000 mensen om zijn nieuwe ‘closing arguments’ speech aan te horen, waarin Obama terugkeerde naar zijn ‘there are no red and blue states’ boodschap uit 2004 waarmee hij vanuit het niets naar de top van de Democratische partij steeg. Ik heb Obama tientallen keren zien speechen op tv, en had twee keer eerder een speech ‘in het echt’ gezien (in DC en in Denver), maar het applaus waar hij in Pittsburgh mee werd begroet was letterlijk oorverdovend. Ik heb mensen nog nooit zo hard horen klappen, het deed bijna pijn aan mijn oren.

Het gevoel dat we op het punt staan om geschiedenis te schrijven was allesoverheersend. De peilingen blijven goed en zoals Obama zelf al in zijn eerste zinnen zei: ‘One more week!’ Het kan, het zal, het gaat, het moet gebeuren!

Na afloop van zijn bijna een uur durende speech deed Obama ‘the ropes’ zoals dat heet: hij loopt dan langs de voorste rijen in de zaal om handen te schudden. Ik had als medewerker een special access pas waardoor ik me bij de uitgang van de zaal kon positioneren. Ik had Obama een keer eerder kort ontmoet in Washington DC, maar dat was alweer maanden geleden. Ik dacht geen moment dat hij me zou herkennen, maar toen hij voor me stond trok hij een vragend gezicht, die direct daarna in een blik van herkenning omsloeg, waarop hij lachend riep: ‘Hey Holland!’, waarna hij me een high five gaf.

Ik was mezelf ondertussen voor mijn hoofd aan het slaan dat ik mijn fototoestel niet bij me had, iets waar ik nog geen half uur later nog veel meer spijt van zou krijgen.

Samen met een paar andere medewerkers stapte ik in de auto naar het Obama hoofdkantoor in de stad, om wat spullen op te halen. Eenmaal daar kwamen we in een enorme nervositeit terecht. Iedereen rende rond, was aan het bellen of was druk bezig met… nu ja, met druk zijn. Er bleek net een telefoontje binnen te zijn gekomen dat Obama langs zou komen voor hij de stad uit ging.

Nog voordat ik kon vragen ‘hoe laat?’ hoorde ik ineens sirenes verderop in de straat, en toen ik omkeek zag ik de motorcade al aan komen. Zes secret service agenten verkenden snel het kantoor, maar dat leek vooral een formaliteit te zijn. Een minuut later kwamen Obama en een stuk of acht medewerkers naar binnen. Hij hield een kort verhaal waarin hij iedereen bedankte voor de inzet en zette zich daarna achter een telefoon om te helpen met een belactie. Een kleine delegatie uit de traveling press pool maakte foto’s en werd na een minuut weer naar buiten gedirigeerd.

Na het derde telefoontje zag Obama mij zitten.

Obama: ‘You here too?’

Lachend haalde ik mijn schouders op.

Ik: ‘Did you know that 90% of the Dutch people supported you in a recent poll?’
Obama: ‘I wish I had those numbers here. Tell the folks back home that I want to thank them for their support.’
Ik: ‘It’s a sad thing that we can’t vote.’
Obama: ‘Hey, but at least you’re here.’
Ik: ‘True, true. I’m going back to DC on Sunday by the way.’
Obama: ‘Back to the DNC? That’s where you work right?’
Ik: ‘Yes.’
Obama: ‘Tell ’em I said hi. (Lachend:) Now let’s do this thing. We’re not there yet.’

Hij draaide zich om en kreeg een nieuw telefoontje aangeboden, de beller aan de andere kant van de lijn was alvast geïnstrueerd dat hij Obama aan de lijn zou krijgen. Na dit laatste telefoontje wervelde de hele groep het kantoor weer uit, en de motorcade vertrok richting volgende bestemming, eveneens in Pennsylvania. One more week.