Gisteravond was ik op het verjaardagsfeestje van Josta (lang zal ze leven, etc). Daar raakte ik verwikkeld in een discussie met Jan-Peter over mijn toekomst. Jan-Peter stelde voor dat ik voor mezelf zou moeten beginnen, als organisator van evenementen. Die opmerking komt niet geheel uit de lucht vallen. Ik ben mijn hele leven al bezig met het organiseren van allerlei feestjes en evenementen. Op de middelbare school was ik jarenlang actief in de FAPSO (feest-, activiteiten-, publiciteits-, sport- en ombudscommissie) en in de afgelopen jaren heb ik via de OIP en stichting Ipi Muu diverse grootschalige OIP meetings georganiseerd, een festival, talloze bioscoopuitjes, groepsvakanties, etc. Recentelijk ben ik bij XS4ALL begonnen met het organiseren van maandelijkse bedrijfsuitjes (zo gaan we bijvoorbeeld vanavond met 46 mensen karten) en morgenavond staat er een etentje en bioscoopbezoek op de planning (Fahrenheit 911 eindelijk) waar zo’n zeventien mensen heen zullen komen, waarvan een groot aantal elkaar niet eens kent. Ik sleep altijd overal mensen vandaan voor dat soort leuke dingen (er van uitgaande dat het leuk wordt). Kortom: ja, ik weet wel hoe ik iets moet organiseren.

En ja Jan-Peter, je kunt geld verdienen met het organiseren van bijvoorbeeld LAN-parties of festivals of groepsdating feestjes (vraag me niet hoe we hier op kwamen), maar het is aan mij niet besteed. Ik doe dit soort dingen omdat ik het leuk vind, meer niet. Ik projecteer dingen die ik zelf leuk vind om te doen altijd graag naar een grotere schaal. En nodig daarom mensen uit om mee te doen. Met redelijk succes dus.

Mijn toekomstkeuze is echter gebaseerd op een idealistisch standpunt. Hoe cliche het ook klinkt: de wereld moet er beter op worden door wat ik doe. En hoe vreselijk onhaalbaar dat wellicht ook is, en hoe beperkt mijn bijdrage daar maar aan kan zijn… het is en blijft beter te streven naar het onmogelijke dan te berusten in het haalbare. Ik hoop dan ook dat ik nooit voor realist zal worden uitgescholden, hoewel ik me er soms op betrap dat wel te zijn of te worden.

Een betere wereld dus. En dat is dan ook mijn motivatie om niet te kiezen voor de commercie (hoewel het natuurlijk zelfs daar mogelijk is om bij te dragen aan die betere wereld), maar voor de publieke sector. Ik wil na mijn studie bij een overheidsinstantie, kennisinstituut of NGO werken die daar op enige manier mee bezig is, of de politiek in. Dat laatste het liefste, maar dat is ook het moeilijkste. Het is ellenbogenwerk en vriendjespolitiek en daar houd ik niet van. ‘Maar zo gaat het nu eenmaal’, sprak Jan-Peter. En dat klopt, dat is een realistische (!) visie. Toch ga ik proberen op een nette manier het gesloten bolwerk te doorbreken. Niet op vorm, maar op inhoud. Mocht je me ooit betrappen op het eerste, laat het me dan weten.

Het begin is echter lastig. Ik heb geen functie binnen de PvdA van waaruit ik gezaghebbende dingen kan roepen, zoals een Dominique Schrijer dat vorig jaar deed door het allochtonendebat maar weer eens aan te zwengelen. En ik begin de partij nu pas echt goed te leren kennen. Ik weet nu hoe het congres werkt, dat is het hoogste besluitvormende orgaan van de partij, en ik zal dit jaar dan ook gaan proberen om het one-person-one-vote beginsel door het congres te krijgen. Momenteel is niet ieder PvdA-lid gerechtigd om zijn of haar stem direct te laten gelden op het congres: de afvaardiging naar het congres vindt middels getrapte verkiezingen plaats. En dat hoort niet. Zeker niet nu in het concept beginselprogramma het volgende staat: ‘Om te voorkomen dat de rijkste en best georganiseerde belangen een onevenredige invloed hebben in de politiek dient het beginsel van one person one vote de basis te blijven voor elke vorm van politieke machtsuitoefening.’ Het zou toch vervelend zijn als de praktijk binnen het hoogste besluitvormende orgaan van de PvdA zou botsen met het beginselprogramma! De interne democratie kan dus nog wel een stapje beter.

‘Dat interne geneuzel, daar wordt de wereld echt niet beter van,’ merkte Jan-Peter gisteravond natuurlijk op. En dat is waar. Maar je moet toch ergens beginnen en een beter milieu begint bij jezelf, nietwaar? Als je roept dat democratie belangrijk is en dat iedereen daar een (directe) stem in zou moeten hebben, dan moet je wel zelf het goede voorbeeld geven.

Maar de Nederlandse samenleving als geheel vraagt om meer. Wat is onze toekomst? De lange termijn visie voor Nederland ontbreekt of is niet duidelijk genoeg, wordt er vaak gesuggereerd. Er wordt nu bezuinigd, maar met welk lange termijn doel? De vergrijzing opvangen? De economie stimuleren? En willen we dan absolute groei of relatieve groei? En groei voor wie? Bezuinigen we puur om kosten te besparen? Willen we de bureaucratie inkrimpen? Wat is het doel, wat is het middel en worden de júiste instrumenten wel ingezet? Ik heb geen flauw idee wat die andere Jan-Peter -JP de MP- precies voor ogen heeft op de lange termijn. En nu zeg ik niet dat ik wel die ene, grote, allesoverkoepelende visie heb van hoe Nederland er over dertig jaar uit moet zien (voorzover planning mogelijk is), maar ik ben er inmiddels wel over uit wat voor mij de basis is: gelijkheid als leuze, vrijheid als ideaal (om Wouter Bos even te quoten). En dat betekent dus inderdaad heel simpel dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen. Vrijheid, emancipatie en de mogelijkheid de eigen toekomst zoveel mogelijk vorm te geven moeten centraal staan.

Ondanks alle interne steekspelletjes voel ik me thuis bij de PvdA. De PvdA heeft geleerd van Fortuyn en is veranderd. Verandert nog steeds. Ik hoop dat ik de partij als thuisbasis kan blijven beschouwen en dat ik ergens op een van haar platforms mee kan helpen om te werken aan die betere toekomst voor iedereen. Heerlijk vind ik dat, collectief aan iets fundamenteel goeds werken.

Vandaar ook dat ik in de tussentijd ook bezig zal blijven met het organiseren van allerlei leuke uitjes voor vrienden en (on)bekenden. Mensen een goed gevoel geven is ook iets fundamenteel goeds.

Nou Jan-Peter… wat zeg je ervan? En andere lezers… do you read me? 🙂