Vandaag was de slotceremonie van onze zes projectweken. Het was zeer emotioneel voor een aantal mensen. zuster Mali moest huilen, omdat ze nu al voelde dat de kinderen van het weeshuis ons heel erg zullen gaan missen. Cabbage, een van de tolken, moest ook huilen, toen ze van Andrea een bloeddrukmeter kreeg voor haar moeder. Het geld dat ze voor de zes weken vertalen zou krijgen had ze daar voor willen gebruiken. Dat hoefde nu dus niet meer.
Er was ook blijdschap. Want Andrea en ik konden aan Father Duan en Mali een dubbele cheque overhandigen. Ik heb uiteindelijk de 11.500 EUR bij elkaar gehaald voor de operaties van acht kinderen (nog steeds te weinig, want lang niet alle benodigde operaties zitten hierbij, maar toch) en ik heb voor 1.000 EUR spullen gekocht: twee wasmachines, twee fietsen, twee bakfietsen, een lockerkast, ongeveer dertig kledingsetjes, zonnebrillen, muziekcd’s, films, een radio en bergen snoep en drankjes voor de kinderen. En als het goed is ook wat structurele hulp, in de vorm van contacten met Chinese en Nederlandse hulporganisaties die ik heb gelegd tussen hen en zuster Mali (ze gaat overmorgen op onze kosten ook mee naar Xian om daar voor het eerst het weeshuis te bezoeken dat volgens Isaac veel rijker is en door buitenlanders gerund wordt, wie weet wat dat kan betekenen). Dat gaat nog steeds door overigens, net als het inzamelen van geld. Want het doet me erg pijn dat in die 11.500 EUR nog niet de 4.000 EUR zitten die nodig zijn voor Er Dan, die een hartoperatie moet hebben. Eigenlijk wil ik Er Dan gewoon meenemen naar Nederland, maar dat gaat natuurlijk weer niet…
De andere 25 mensen hebben in totaal 8.000 EUR ingezameld voor onderwijs voor zowel zusters als de kinderen en voor de aanschaf van andere gebruiksgoederen. Al met al bijna 20.000 EUR, bij elkaar 1/10 van wat er uiteindelijk nodig is…! En de mededeling dat we het inzamelen van het geld in Houma zelf stil moesten houden, omdat anders de politie ten minste 25 procent zou komen claimen (pure maffia dus!) was trouwens wel redelijk schokkend.
Na de ceremonie, waar ik nog een mooi handgemaakt aandenken kreeg van Father Duan en zuster Mali, ging iedereen ineens weg de stad in. Ik besloot bij de kinderen in het weeshuis te blijven. En ik schrok me rot daar. We waren nog geen halve dag weg, maar veel van de situatie zoals we die daar drie weken geleden aantroffen was alweer terug. Tian Yi zat in een stoel in een hoekje in de speelkamer, Yuan Yuan lag in haar bedje. Beiden in het donker, de hele middag. Een paar andere kinderen lagen om 16:30 uur nog te slapen, terwijl de siesta maar tot 15:00 uur duurt. Lekker makkelijk als ze slapen, dachten de werkers waarschijnlijk. In de bus naar Xian zal ik Mali zeker nog aanspreken op dat soort dingen, die kinderen moeten zoveel mogelijk naar buiten!
Als ik zie hoe sommige kinderen zijn opgeleefd de laatste weken, dat is fenomenaal. Yuan Yuan die altijd alleen maar stil in haar box lag, brabbelt er nu lustig op los en lacht voortdurend. Xin Xin en Wen Wen, de twee jongens die nooit uit hun kamer kwamen, zijn dolenthousiast als ze naar buiten mogen. Shuai Shuai, die katatonisch is en nooit, maar dan ook nooit ergens op reageerde, zelfs niet op de simpelste dingen, deed gister een high five met me, lachte toen ik hem kietelde, wees welke kant hij op wilde toen ik hem daar tijdens het lopen om vroeg. Er Dan leerde zelfs wat Engelse woorden, Dan Dan Nederlandse, Tian Yi keek ineens om zich heen de afgelopen weken, terwijl ze daarvoor alleen maar naar de grond staarde… het is echt ongelooflijk. En er kan nog zoveel meer…
Dus, eerst zette ik er drie in het zwembad, daarna propte ik er zes in een bakfiets, waarmee ik een stukje door de stad ging rijden. Ik gaf ze allemaal een flesje water, wat een zwembad in de bakfiets tot gevolg had. Jun Jun raakte gewond aan zijn hazelip en bloedde vreselijk. Binnen no time zaten zijn kleren onder het bloed. Hij gaf er niks om, net als Ming Da die ik eerder op de dag mee had genomen naar de oogkliniek om de wond aan zijn been waar hij al een week last van heeft te laten verschonen. Dat was vreselijk: het werd uitgeknepen en later werd er een propje watten letterlijk ingeduwd met een pincet. Ming Da huilde en krijste, maar zodra ze klaar waren was hij ook meteen weer stil. Net als Er Dan bij zijn vele verwondingen. Wat een sterke mannen, die 8-jarigen hier!
En ondertussen kreeg ik ook sms-jes van Richard en Marja, dat ik per vandaag een nieuw huis heb! Alle papieren zijn getekend door hen, namens mij. Vondelweg 51 in Rotterdam is mijn nieuwe adres (zie daar ook foto’s). En Peter smste vanuit Rusland, die had net als ik de val van het kabinet op afstand gevolgd. Ben benieuwd wanneer er nieuwe verkiezingen komen. Oktober al?
Nu eerst snel naar het hotel, voor het hek van de oogkliniek waar ik dit snel nog even tik dicht gaat. Morgen dus nog een dag hier, daarna weg. Of ik dan nog internet heb valt te bezien. Er zijn vast wel internetcafe’s on the road.
Tot die tijd: wil je nog geld overmaken voor de kinderen in het weeshuis, dat kan nog. Graag zelfs. Het kan naar 3559.10.977 ten name van CDM Verdel te Rotterdam, onder vermelding van ‘weeshuis Houma’.
FILMPJES:
01. Speech Mali
02. Foto-overzicht
03. Alleen in het weeshuis